Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
I. Η καύση των νεκρών στην Αγία Γραφή Χωρία της Αγίας Γραφής που καταδικάζουν την καύση των νεκρών δεν υπάρχουν. Στις περιπτώσεις όμως της Π.Δ. όπου γίνεται αναφορά σε καύση, διαπιστώνεται ο αρνητικός χαρακτήρας της ως αποτρόπαιος ενέργειας και ποινής-συνέπεια ανόσιας και εγκληματικής πράξης. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Λευϊτικού όπου «θυγάτηρ (αρραβωνιασμένη ή στεφανωμένη) άνθρωπου Ιερέως εάν βεβηλωθή του εκπορνεύσαι, το όνομα του πατρός αυτής βέβηλοι- επί πυρός κατακαυθήσεται». Βέβαια και σε άλλες περιπτώσεις διαπιστώνεται ο αρνητικός και «κολάσιμος» χαρακτήρας του φαινομένου. Χρήση της καύσης στην Π.Δ., διαπιστώνουμε, επίσης, σε περιπτώσεις έχθρων που ήθελαν οι αντίπαλοι τους να τους εξαφανίσουν πλήρως. Ενδεικτική είναι η περίπτωση στο Αμώς 2,1. Σύμφωνα με το συγκεκριμένο χωρίο, οι Μωαβίτες κατέκαυσαν τα οστά του βασιλιά της Εδώμ, μετά την εκταφή τους, παρασκευάζοντας με αυτά σκόνη για άσβέστωμα.
Δεν πρέπει πάντως να διαφύγει της προσοχής μας ότι οι περισσότερες των παραπάνω περιπτώσεων αναφέρονται σε καύσεις ζώντων, με εξαίρεση εκείνη στο βιβλίο του Αμώς.
Άπαξ λεγόμενο στην Κ.Δ. αποτελεί ο όρος «καύση» στο Εβρ. 6,8 όπου σε συνάρτηση με άλλα χωρία, εκτιμάται ότι έχει εσχατολογική χροιά.
II. Η καύση των νεκρών στην Ιερά Παράδοση
1. Η καύση των νεκρών σε Πατέρες και Εκκλησιαστικούς Συγγραφείς Οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, όσοι κάνουν νύξη στο φαινόμενο της καύσης, εκφράζουν την αντίθεση τους προς αυτό. Ο Τατιανός τοποθετήθηκε κριτικά προς την καύση και ο Τερτυλλιανός (2° αι.), χαρακτήρισε την αποτέφρωση ως απάνθρωπη πράξη που απάδει στο χριστιανό, θέση που επαναλήφθηκε και από τον Ιερό Χρυσόστομο. Ενδεικτικό στοιχείο κριτικής θεώρησης της καύσης από τους Πατέρες παρουσιάζεται και στον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης (12ο αι.). Χαρακτηριστικά ο Πατήρ αυτός συσχετίζει την αποτέφρωση με τον ειδωλολατρικό κόσμο: «εθος ην Έλλησι καίειν τους νεκρούς ο δη και εισέτι παραμένει τισι των βαρβάρων, εποίουν δε τούτο εκείνοι... ότι το μεν νεκρόν ου καθαρόν εδόκει, αγνισμός δε τις ην η δια πυρός δαπάνη του νεκρωθέντος, ότι και το πυρ αγνιστικόν διο και οι καθαρμοί δια πυρός εγίνοντο... δήλον δε ότι ου πάσιν ήρεσκεν η των νεκρών καύσις».
2. Καύση και ανάσταση των νεκρών
Επιχειρώντας, κατά καιρούς, ορισμένοι εκκλησιαστικοί φορείς να ερμηνεύσουν τη μέχρι σήμερα αρνητική τοποθέτηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς το ζήτημα της αποτέφρωσης, εντάσσουν μεταξύ των επιχειρημάτων τους το αδύνατο της ανάστασης των νεκρών που αποτεφρώθηκαν.
Συμπερασματικά κάποιος θα μπορούσε να διατυπώσει ότι η ανάσταση αποτελεί «αναφαίρετη δωρεά», προίκα του Θεού προς τον άνθρωπο εφόσον ο τελευταίος «αναστάσει τετίμηται».
I. Η καύση των νεκρών στην Αγία Γραφή Χωρία της Αγίας Γραφής που καταδικάζουν την καύση των νεκρών δεν υπάρχουν. Στις περιπτώσεις όμως της Π.Δ. όπου γίνεται αναφορά σε καύση, διαπιστώνεται ο αρνητικός χαρακτήρας της ως αποτρόπαιος ενέργειας και ποινής-συνέπεια ανόσιας και εγκληματικής πράξης. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Λευϊτικού όπου «θυγάτηρ (αρραβωνιασμένη ή στεφανωμένη) άνθρωπου Ιερέως εάν βεβηλωθή του εκπορνεύσαι, το όνομα του πατρός αυτής βέβηλοι- επί πυρός κατακαυθήσεται». Βέβαια και σε άλλες περιπτώσεις διαπιστώνεται ο αρνητικός και «κολάσιμος» χαρακτήρας του φαινομένου. Χρήση της καύσης στην Π.Δ., διαπιστώνουμε, επίσης, σε περιπτώσεις έχθρων που ήθελαν οι αντίπαλοι τους να τους εξαφανίσουν πλήρως. Ενδεικτική είναι η περίπτωση στο Αμώς 2,1. Σύμφωνα με το συγκεκριμένο χωρίο, οι Μωαβίτες κατέκαυσαν τα οστά του βασιλιά της Εδώμ, μετά την εκταφή τους, παρασκευάζοντας με αυτά σκόνη για άσβέστωμα.
Δεν πρέπει πάντως να διαφύγει της προσοχής μας ότι οι περισσότερες των παραπάνω περιπτώσεων αναφέρονται σε καύσεις ζώντων, με εξαίρεση εκείνη στο βιβλίο του Αμώς.
Άπαξ λεγόμενο στην Κ.Δ. αποτελεί ο όρος «καύση» στο Εβρ. 6,8 όπου σε συνάρτηση με άλλα χωρία, εκτιμάται ότι έχει εσχατολογική χροιά.
II. Η καύση των νεκρών στην Ιερά Παράδοση
1. Η καύση των νεκρών σε Πατέρες και Εκκλησιαστικούς Συγγραφείς Οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, όσοι κάνουν νύξη στο φαινόμενο της καύσης, εκφράζουν την αντίθεση τους προς αυτό. Ο Τατιανός τοποθετήθηκε κριτικά προς την καύση και ο Τερτυλλιανός (2° αι.), χαρακτήρισε την αποτέφρωση ως απάνθρωπη πράξη που απάδει στο χριστιανό, θέση που επαναλήφθηκε και από τον Ιερό Χρυσόστομο. Ενδεικτικό στοιχείο κριτικής θεώρησης της καύσης από τους Πατέρες παρουσιάζεται και στον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης (12ο αι.). Χαρακτηριστικά ο Πατήρ αυτός συσχετίζει την αποτέφρωση με τον ειδωλολατρικό κόσμο: «εθος ην Έλλησι καίειν τους νεκρούς ο δη και εισέτι παραμένει τισι των βαρβάρων, εποίουν δε τούτο εκείνοι... ότι το μεν νεκρόν ου καθαρόν εδόκει, αγνισμός δε τις ην η δια πυρός δαπάνη του νεκρωθέντος, ότι και το πυρ αγνιστικόν διο και οι καθαρμοί δια πυρός εγίνοντο... δήλον δε ότι ου πάσιν ήρεσκεν η των νεκρών καύσις».
2. Καύση και ανάσταση των νεκρών
Επιχειρώντας, κατά καιρούς, ορισμένοι εκκλησιαστικοί φορείς να ερμηνεύσουν τη μέχρι σήμερα αρνητική τοποθέτηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς το ζήτημα της αποτέφρωσης, εντάσσουν μεταξύ των επιχειρημάτων τους το αδύνατο της ανάστασης των νεκρών που αποτεφρώθηκαν.
Συμπερασματικά κάποιος θα μπορούσε να διατυπώσει ότι η ανάσταση αποτελεί «αναφαίρετη δωρεά», προίκα του Θεού προς τον άνθρωπο εφόσον ο τελευταίος «αναστάσει τετίμηται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου